EL ÖPME YANLIŞLIĞI

Bazı babalar, özellikle hanımlar el öptürmeyi pek sever!... Bizim geleneğimizde kucaklaşmak vardır ama (bu birbirine çok yakın olanlar içindir) el öpmek ve öpüşmek yoktur. Yüz yüze olunduğunda küçüğün, bir saygı gösterisi olarak hafif öne eğilerek, iki eliyle büyüğün elini tutması yeterlidir.

Uzak görüşmelerde ise "saygı sunumu" ile yetinilmesi daha doğru olur. Kültür karmaşası içinde "Öz" arayışı gösteren gençlerin büyüklerine karşı tepkili olacağı düşünülemez. Ama ben delikanlıya ‘’Ğaçkun’’ veya ‘’Siçale’’  hoşgörüsü içinde yaklaşmayan büyüklere karşı tepkiliyimdir (!)

Bizim öğreten kurumlarımız yok, mütecanis homojen-bir toplum vasfımızı da kaybettiğimiz için, özellikle şehir ve okul hayatından ziyadesiyle etkileniyoruz.  Birde çekirdek aileye dönüşüm nedeniyle: Gençler dede, nene, amca, hala, yenge iletişiminden uzaksa, baba da geleneksel etkiyle çocuklarıyla mesafeliyse bize dönük özellikler nasıl ve kimden öğrenilecektir?

Bunları bilen hiçbir büyüğün, ciddi anlamda küçüklerine, gençlere sitemkâr olmaması gerekir. Özümüzün kaybolmasına da gönlümüz razı olmadığına göre, doğruyu öğrenmek bakımından geriye ne kalıyor “DANIŞMAK” Kime? Bir şeyler bildiği zannedilen herkese.

Ben gençliğimde çok sordum ve soruşturdum, bu yaşımda da halen sorma ihtiyacı duymaktayım. Ama öğrendiklerimin mantığını, kendi kendime sorgulamadan ve kavramadan kimseyle tartışmasına girmedim ve konular açıldığında da ima ve örneklemeler yoluyla bir şeyler anlatmaya çabaladımsa da kırıcı olmamaya özen gösterdim. Bu yöntemle hem insanları kaybetmemeyi ve hemde yanlışları doğrularla mukayese yöntemiyle bilmeyenlerden de çok şey öğrendim. Günümüz gençlerine de tavsiyemdir: Tartışmalarla değil görüşmeler yoluyla sorarak bir şeyler öğrenmeye çalışmaları. Tüm gençlerimize bol şans ve güzel gelecekler diliyorum.

Saim Tuc Bic-ra