AXIRTÇÜARA - SÜRGÜN

 

Ne uğursuz zamandı, toplayıp tüm laneti

Taç eyledi vahşeti “Kabil” saltanatına

Tarihe kim bıraktı böyle ağır zilleti

Yazık ıstırap düştü insanlığın bahtına

Emperyal heveslerle donatıp orduları

Kafdağı eteğine sökün edince zulüm

Yaşlı, çocuk demezdi kör kılıç azgınları

Ocaklar söndü bir bir düğün sayıldı ölüm

Öyle meşum bir ateş, dağlarda eridi kar

Nefessiz kaldı köyüm dal öksüz, ağaç yetim

İskele mahşer, Sanki çöktü alıcı kuşlar

Bir avuç toprağa sığar mı memleketim

 

Neden ufkunu “ kara “ bulutlar sardı deniz

Dalgalarda siyaha kader diyenlerdeniz

 

Güneş sakla yüzünü yüce dağlar ardına

Bu hazin elveda ya bırak âlem ağlasın

Mezalim erse dahi zamanda muradına

Gün gelir tarih sorar hesabını bu yasın

Sahilde bunca gemi tufan bu sürgün değil

Can yanmaz ölüm olsa güverte insan seli

Vatana bu son bakış eğil ey başım eğil

Dağlar ki öyle mahzun evlatları gideli

Kervan suya emanet gecenin sabahı ne

Rüzgâr dargın yelkene, dönüşü zor seferin

Ağıtlar suya erdi, bebeğin günahı ne

Boş kundağa ninniler söylerdi annelerim

 

Neden adına “kara” dediler koca deniz

Dalgalarda siyahı kader bilenlerdeniz

 

Çok mu uzak İstanbul yıl oldu gün denizde

Gece ki perdesinde saklar huzursuzluğu

İsli peynir kırığı tükenir elimizde

Yok, anlamaz yavrular ne bilsin sonsuzluğu

İnsafa gelip gökler mehtap suya dokundu

Mecalsiz muhacirler sığındı her sahile

Tedirgin birkaç öncü dört bir yana bakındı

Sonra ilk ateş yanıp sayıldı tüm kafile

Dediler ki o eksik tekneden inmemişti

Ahtarpası omzunda heybetli o ihtiyar

Yola çıkalı beri hep ağıt söylemişti

“ Senden ayrılan ölü, Sende ölen bahtiyar!”

Anladık neden “kara” dediler sana deniz

Dalgalarda siyaha kurban verenlerdeniz!

 

 

Ünal Akbulut

Bınalipa (Gurgulia)